روزی نرسد که غبطه نبود ارزش های ملی را بخوریم

به گزارش گیگابلاگ، نگذاریم روزی برسد که غبطه نبود هر یک از ارزش های میهنی و ملی خود را بخوریم و با افسوس از آن ها یاد کنیم. امروز یافتن هویت اجتماعی و منزلت فرهنگی امری چالش برانگیز و پیچیده است.

هانی رستگاران - پژوهشگر میراث فرهنگی و فرهنگ عامه - در یادداشتی که با عنوان میراث فرهنگی، نقطه وصل اساطیر و مشاهیر کهن به دنیای امروز در اختیار خبرنگاران قرار داده، میراث فرهنگی را این طور تعریف نموده است: میراث فرهنگی در لغت، شامل دو عبارت در ظاهر ساده است، میراث به معنای عنصری برگرفته و برجای مانده از گذشتگان، و فرهنگ در گستره معنایی عادات، روحیات و تعاملات اجتماعی فی ما بین انسان ها؛ اما در بطن فلسفه وجودی میراث فرهنگی، طیف وسیعی از معانی و کارنمودها نهفته که ترجمه سلیس آن را مشکل نموده است. آن چه امروز در میان جوامع می گذرد، جست وجو برای یافتن نقاط هویت بخش و افتخار به گذشته ای غرورآفرین است که بتوانند خویشتن و وجود خود را در آن معنا و تعریف نمایند. بدون شک یافتن فلسفه وجودی، هویت اجتماعی و منزلت فرهنگی در دنیایی که مملو از تاریکی و پلیدی است، امری چالش برانگیز و پیچیده است.

اما نگاه به گذشته و هویت تعریف شده در قاب شجره نامه یک شهر، روستا، قوم یا ملت می تواند راه روشنی برای پیدایش طریق زندگی در دنیای امروز به بشر نشان دهد. تمام این تعاریف تجلی گر میراث فرهنگی در مقیاس خرد و کلان است. دامنه تاثیر آن از بقایای معماری و زیست گاه های انسانی در محوطه های تاریخی ارزشمند گرفته تا هنر، زبان و گویش، آداب و رسوم قومی، مواریث طبیعی و ذخیره گاه های جانوری ملموس و حاکم بر زندگی روزمره نسل بشر است. با این وصف، میراث فرهنگی با حیات هر شخص، خواسته یا ناخواسته عجین شده و عضو جدایی ناپذیر ما و پیشینیان ماست.

گنجینه اساطیر و مشاهیر شاخص و تاثیرگذار در تاریخ یک ملت، جزیی از میراث فرهنگی یک جامعه متعالی است که به رغم فقدان در زمان حال، همچنان هویت و اصالت مردم یک کشور را معرفی می نماید. شخصیت هایی مانند بوعلی سینا، حافظ، فردوسی، خوارزمی، شیخ بهایی و بزرگان ایران هر یک در زمان خود، خدمات شایانی را به فرهنگ، ادب و هنر این مرز و بوم کردند و هویت ملت کهن ایران را برای دنیایان هویدا می نمایند.

در فرهنگ اساطیری و حماسی نیز، شاهنامه به مثابه شناسنامه فرهنگی ایرانیان، ما را صاحب سبک و صبغه در تحریر تاریخ شفاهی و داستان سرایی حماسی نموده است. این را می توان از تعدد افرادی که در سال های اخیر، علاقه مند به زبان فارسی شده و برای خواندن و درک صحیح از مفاهیم عمیق شاهنامه، گلستان، غزلیات و رباعیات شاعران نامدار ایرانی آغاز به یادگیری فارسی و ایران پژوهی نموده و دانشگاه های معتبر و تراز اول دنیا که رشته زبان فارسی و ایران شناسی را به عنوان یک رشته مستقل در مقاطع دکتری به رشته های تخصصی افزوده اند، به وضوح مشاهده کرد.

اما حلقه وصل هویت تاریخی برگرفته از نامداران این سرزمین و مردمان قرن حاضر، تنها یک عبارت است و آن میراث فرهنگی است. حفاظت و پاسداشت از میراث فرهنگی برای انتقال آن به نسل آینده، همان طور که نسل قبل آن را به نحو احسن به ما منتقل نموده اند، وظیفه تاریخی مهم ماست که می تواند آیندگان و تاریخ را به ستایش و یاد نیک از ما وادار کند، یا به بدترین وجه ما را برای اعمال مان و نگهداری نکردن صحیح و درخور شأن هر یک از مواریث ملی در کشور مورد قضاوت قرار دهد.

این بستگی به ما مردم و خواست توده های اجتماعی دارد که چه میزان برای میراثی که همواره به آن افتخار می کنیم، ارزش قائلیم و برای آن اولویت تبیین نموده ایم. گذشت ایام و روزگار ما را مجبور به تفکر در خصوص جزئیاتی می نماید که شاید همواره در مقابل دیدگان ما بوده، اما بی توجه از آن گذر می کردیم. نباید اجازه داد روزی برسد که غبطه نبود هر یک از ارزش های میهنی و ملی خود را بخوریم و با افسوس از آن ها یاد کنیم. مناسبت ها و ایام گرامی داشت، فرصتی است برای بازتولید یک تفکر که این مقوله چه میزان برای مان حائز اهمیت است و چه بخشی از زندگی ما را تحت تاثیر قرار داده. شاید تحولی در افکار ما باعث گردد اقدام مفید و عملی برای حفظ هویت و اصالت خود در پیش گیریم.